Əvvəla, heç bir uşaq istəyərək, yalvararaq dünyaya gəlmir, onu məhz siz valideyinlər istədiyiniz üçün dünyaya gətirirsiniz

   Bu gün ətrafımıza baxanda mütəlif ailələr və elə o qədər də yAnaşmalar görürük. Övladların üzərinə daşıya bilməyəcəklləri vicdan yükü, ata-ana haqqı deyilən bir yük qoyulur. Bü yük onların bütün həyatı boyu məngənəsi olur. Hər atdıqları addımda onları mənəvi cəhətdən şantaj edir, saxlayır ruh yüksəkliyini, özünə əminliyini sarsıdır, bəli məhz sarsıdır. Bu nədi axı bele:

    Əvvəla heç bir uşaq istəyərək, yalvararaq dünyaya gəlmir, onu məhz siz valideyinlər istədiyiniz üçün dünyaya gətirirsiniz. Amma bu o demək deyil ki, dünyaya gətirmisiniz deyə o, sizin şəxsi malınızdır. Siz bütün reallaşmayan arzularınızı onun belinə yükləyə bilməzsiniz. Siz vaxtıyla doktor, prakror,vəkil ola bilməmisiniz deyə, bugün rəsm çəkməkdə çox istedadlı olan, gözəl səsi olan övladınızın parlaq gələcəyin məhv edib, onu istəmədiyi, yönə yönləndirməyə  mənəvi haqqınız yoxdu. əgər vaxtında bacara bilməmisinizsə, bu onların deyil, sizin günahınız, bacarıqsızlığınızdı, onlar sizin arzu kuklanız deyil.

   Ən dəhşətlisi isə  şəxsiyyəti dərindən zədələyən  zəhər “mən sənə əziyyət çəkmişəm, bütün ömrümü sənə həsr eləmişəm, mən yaşamamışam sənə görə” kimi fikirlərdir. Bu cür davranışlar onun ayağının qul zənciri olur. Heç bir yana tərpənə bilmir. Nə arzularının ardınca gedə bilir, nə də ona aid etdiyiniz həyatda uğur ola bilir. Sadəcə günü günə calayıb, aydan aya keçinir.

  Bunun nəticəsində uşaqların bu həyatda bəlli bir mövqeyi də olmur , axına qarışıb gedirlər. Və bütün bunların da səbəbkarı o “yaxşılğın istəyən” valideyinləridir. Hər nə qədər kənarda axtarsaq da, məslənin əsas kökü onlardır. Dərindən düşünülsə onların öz övladlarına necə pislik etdikləri bəlli olar.

 İkinci bir məqam bu cür uşaqlar elə “proqramlaşdırılır”lar ki onların beynində “böyüklər nə deyirsə düzdü” və “ata ana haqqı” kimi düşüncələr öndə olur. Yəni başqa sözlə desək özlərini günahkar hiss etmə duyğusu. İstər ali məktəb, iş və istərsə də həyat yoldaşı (ən dəhşətlsi də budur) seçərkən öndə gələn, həlledici rol oynayan məhz bu fikir olur. Və nəticədə həyatında özünə aid olan heç nə olmur, heç bir hadisənin memarı özü ola bilmir. Hər şey kiminsə diktəsi, ən yumşaq halda desək məsləhəti ilə olur

 Bəs bunu etməyəndə, boyun qaçıranda nə olursan. Onsuz da heç bir şeyi özü etməyən biri birdən-birə heyati məsələyə qərar verəndə əlbəttə ki, ilk dəfədən uğurlu ola bilməz. Bu təbiidir. Azacıq büdrəyən kimi “böyük məsləhətinə qulaq asmayanın sonu” kimi günahkarlıq hissi ilə cəzalandırılar.

 P.S. Mən demirəm kimsəyə qulaq asılmasın. Valideyin övlad arasında necə deyərlər azadlığın güvən duyğusu olsun. Onların qərarlarına hörmətlə yanaşın, səhvlərini düzəldin, ən içik səhvə görə onları sərt cəzalandırmayın, uzaqlaşdırmayın özünüzdən onları. Sizə ətrafındakılardan daha çox güvənməyi öyrədin, onlar sizdən ağa kimi deyil, dost kimi nələrsə öyrənsinlər. Onlara güvənməyi öyrənin ki, onlar da sizə güvənməyi bilsinlər. 

Tags

• Azadlığın güvən duyğusu